Një ushtar rus 21-vjeçar,  rob lufte në Ukrainë prej 45 ditësh u kap më 2 mars me pesë ushtarë nga njësia e tij, ndërsa forcat ruse kryen një ofensivë në qytetin e rëndësishëm strategjik të ndërtimit të anijeve Mykolaiv. Ai u lirua në prill pasi Moska ra dakord për shkëmbimin e të burgosurve me Ukrainën.

“Ka qenë konflikti ynë i parë me armikun, nuk kemi gjuajtur asnjë të shtënë. Na zunë pritë dhe ne nuk mundëm të përgjigjemi. Ne duhej të dorëzoheshim”- ai përshkroi momentin kur u kap në një intervistë për  “The Guardian”. Gazeta britanike e quajti të riun Anton sepse ai kërkoi të mos identifikohej me emrin e tij të vërtetë. Ai vjen nga një qytet i vogël në Siberi dhe nënshkroi një kontratë për t’u bashkuar me ushtrinë dhjetorin e kaluar, pak pasi mbaroi shkollën profesionale. Tani ai pretendon se duhet të kishte “bërë gjithçka” për të shmangur ushtrinë. Njësia e Antonit u transferua në gadishullin e Krimesë në ditët e fundit të dhjetorit, ku atij iu tha të merrte pjesë në një kurs trajnimi “njëjavor”. Deri atëherë, pretendon ai, praktikisht nuk kishte kryer asnjë trajnim ushtarak që do ta përgatiste atë në mënyrë adekuate për luftë. Me kalimin e javëve në Krime, Anton tha se disa anëtarë të njësisë së tij filluan të shqetësoheshin se do të dërgoheshin në luftë, gjë që ai ende e konsideronte krejtësisht “absurde”.

“Shumë as që mund ta imagjinonin se do të shkonim në luftë. Na e kanë thënë në momentin e fundit, një natë para pushtimit. Në fund të fundit, nuk është vërtet e drejtë se si më trajtuan autoritetet ruse. Unë u dërgova në Ukrainë plotësisht i papërgatitur”, tha ai. Më 25 shkurt, njësia e Antonit u urdhërua të kalonte në vend nga Krimea. Ai tha se ata u dërguan me automjete të blinduara në periferi të Mykolaiv, i cili ishte nën sulm të ashpër nga forcat ruse në ditët e para të luftës. Një pjesë e njësisë u nda nga grupi kryesor dhe iu zu pritë nga forcat ukrainase më 2 mars, më pak se një javë pas hyrjes në vend. Antoni u godit nga një plumb dhe i theu një kockë në krah. Menjëherë pas kësaj, forcat ukrainase i vendosën një çantë në kokë, ndërsa ai u transferua në një qeli burgu, vendndodhjen e së cilës, tha ai, ende nuk e di.

“Dridhesh nga zhurma më e vogël. Çdo ditë shpreson se nuk do të jetë e fundit dhe se nuk do të vritesh”, kujtoi Antoni dhe tha se nuk ishte sulmuar fizikisht gjatë robërimit të tij, por tha se rojet ukrainase do ta torturonin mendërisht atë dhe ushtarët e tjerë rusë.

“Na thoshin vazhdimisht se Rusia ishte gati, se ne i përkisnim pjesës së poshtme të shoqërisë. Do të na kërcënonin se do të na vdisnin nga uria”, thotë ai. Rojet, shtoi ai, ishin kryesisht të qetë dhe mërzia e përditshme rezultoi të ishte një sfidë e madhe.

“Kur ishim me fat, merrnim diçka të rastësishme për të lexuar. Ndonjëherë na lejonin të shikonim propagandën ukrainase në televizion. Shumicën e ditëve ne vetëm ia ngulnim sytë mureve përballë nesh” – tha ai, duke shtuar se ishte lëvizur tri herë gjatë ndalimit. Në një moment, atij iu kërkua të regjistronte një intervistë në lidhje me kapjen e tij me një bloger të shquar ukrainas.

–”Në një situatë të tillë, si i burgosur, kupton se në të vërtetë nuk ka zgjidhje për të thënë “jo”. Ti pajtohesh pavarësisht asaj që kanë thënë se mund të refuzosh”- tha ai. Më në fund, në prill, Antonit iu tha se do të zëvendësohej nga një ushtar ukrainas. Sipas tij, ai ishte pjesë e një shkëmbimi kokë më kokë që përfshinte 17 ushtarë të tjerë rusë, që u zhvillua pranë qytetit ukrainas të Melitopol. Kur u kthye në Rusi, shërbimet e sigurisë e pyetën intensivisht për kohën e tij në Ukrainë.

“Ata donin të dinin nëse mund të më besonin akoma. Kjo ishte procedura standarde” – tha ai. Dhe shtoi se pasojat e robërisë së tij e goditën atë disa ditë pasi u lirua nga një spital rus.

“Gjatë robërisë sime, kam bllokuar shumicën e emocioneve të mia. Thjesht u përpoqa të mos mendoja për jetën time. Por tani kam ëndrra të tmerrshme, mezi fle. Kam shtuar shumë peshë”– thotë ai. Antoni tha se autoritetet i dhanë atij rreth 2,000 £ si kompensim për lëndimet e tij. Pas përvojës së tij në Ukrainë, Anton tani po kërkon një mënyrë për të lënë ushtrinë përgjithmonë.