Në shikim të parë, ata janë fort adekuat për punonjës të ndihmës në një zonë lufte – një trajnere qensh nga Kent, një fermer nga Cornwall dhe një punëtore e teknologjisë nga Sussex.

Por këta tre vullnetarë britanikë u bashkuan në Ukrainë dhe kanë kaluar muaj duke evakuuar të moshuarit dhe të dobëtit nga zonat pranë vijave të frontit. Ata financojnë veten dhe preferojnë të mos u përmenden emrat.

“E di që prindërit e mi shqetësohen”, thotë trajnerja e qenve, e cila në moshën 21-vjeçare është më e reja. “Kam pasur telefonata me mamanë time ku ajo ka qenë në lot, por ata janë shumë krenarë për atë që po bëj. Ata e dinë që do të jem këtu për një kohë dhe nuk e dinë se kur do të vij në shtëpi.”

Ndërsa flasim, sirenat e sulmit ajror zhurmojnë dhe shpërthimet tingëllojnë në distancë herë pas here.

Ajo shpreson që një ditë të jetë një ndihmëse e kualifikuar. Për momentin, ajo ka bërë një kurs për ndihmën e parë traumatike dhe po mëson në punë. Kur u bashkuam me vullnetarët për një ditë, ajo shpejt kontrolloi këmbën e një të evakuuari me një plagë të nxirë dhe gangrenoze. Kujdesi mjekësor tashmë ishte rregulluar për të në një distancë të sigurt.

Ekipi udhëton rregullisht drejt dhe nga qytetet në rrugën e forcave ruse, të cilat po lëvizin përpara nëpër rajonin Donbas të Ukrainës lindore. Granatimet janë një kërcënim i vazhdueshëm. Një vrapim ishte aq i rrezikshëm saqë u urdhëruan nga ushtria ukrainase të vendosnin parzmoren e tyre.

“Ka pasur disa momente kur e ndjen se është pak afër për rehati”, thotë ajo. “Ne qëndrojmë së bashku. Sado rrezik që jemi, ndihemi mjaft të përgatitur dhe të besueshëm si ekip.”

Ata pranojnë se disa mund të pyesin veten se çfarë po bëjnë në këtë rajon të shkatërruar nga lufta dhe sa shumë ndihmë mund të ofrojnë.

“Nuk e prisja që do të ishim të nevojshëm apo të kërkuar”, thotë fermeri, “por jemi”. Në Mbretërinë e Bashkuar, ai kujdesej për bagëtinë dhe delet përpara se të humbiste punën. Pasi Rusia pushtoi Ukrainën, ai mbushi një furgon me ndihma dhe e përcolli atë nga MB. Tani furgoni shërben si ambulanca e tyre e gatshme.

“Në një botë ideale do të ishim të tepërt,” thotë ai, “por nuk jemi. Ne jemi këtu duke bërë atë që mundemi. Ne nuk jemi ekspertë, por kemi bërë shumë në muajt e fundit. Unë nuk ndihem sikur ka diçka tjetër që mund të bëj që është më e rëndësishme se kjo.”

Ai ishte pas timonit në ditën e vizitës sonë, por vullnetarët theksojnë se ata ndajnë ngarkesën, ngritjet dhe uljet, duke nxitur njëri-tjetrin me “humor britanik”.

Ata kanë zhvendosur rreth 150 njerëz në muajt e fundit – disa në spital në qytetin e Kramatorsk, të tjerë në një stacion treni në Pokrovsk. Ata bashkëpunojnë me një OJQ të themeluar ukrainase, Vostok SOS, e cila u jep atyre listat e të evakuuarve që do të mblidhen çdo ditë, së bashku me informacionin për gjendjen e tyre mjekësore.

Ndërsa përballen me logjistikën e përditshme dhe ndryshimin e linjave të frontit, ekipi ka një shqetësim tjetër – se vëmendja ndërkombëtare po zbehet.

“Ndihma po vjen më ngadalë”, thotë ish-fermeri. “Kjo më bën të besoj se njerëzit po mësohen me luftën dhe mendoj se kjo është diçka që me të vërtetë nuk duhet të ndodhë.”

Dhe ai paralajmëron se ka ende shumë që kanë nevojë urgjente për evakuim.

“Shumë njerëz mendojnë se ata që kishin nevojë të dilnin, kanë dalë jashtë,” thotë ai. “Ky nuk është rasti.”

Anëtari i tretë i ekipit ishte tashmë në lëvizje kur shpërtheu lufta. Ajo kishte kaluar gjashtë muaj duke udhëtuar në Lindjen e Mesme, pasi la rolin e saj duke punuar në teknologji në një start-up.

“Infrastruktura ime e jetës tashmë ishte vënë në pauzë,” thotë ajo. “Kështu që unë kam qenë e lirë të dal këtu dhe të qëndroj këtu për një kohë të pacaktuar. Ne duam t’i bëjmë gjërat pa asnjë burokraci. Ne punojmë çdo ditë sepse kjo është ajo që na intereson. Kjo është ajo që ka rëndësi sepse për ne janë të gjithë evropianë. Një sulm ndaj Ukrainës nga Rusia është sulm ndaj të gjithë neve.”

Familja e saj e njeh traumën e luftës dhe shpërnguljes. Gjyshja e saj duhej të ikte nga Polonia gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Dhe kur ekipi merr një 96-vjeçare të quajtur Anastacia, ajo e mban me butësi dorën e saj. Anastasia është shumë e brishtë dhe duhet të ngrihet me kujdes. Djali i saj 70-vjeçar Yevgeny na tregon se ata kaluan ditë nën tokë kur fshati i tyre u granatua.

“Para katër-pesë ditësh filluan të gjuanin me mortaja”, thotë ai. “Kopshti ynë u godit, vetëm 10 metra nga shtëpia jonë. Kur ishte aq e zhurmshme sa çdo gjë u drodh, nëna ime ishte shumë e frikësuar.”

Anastasia transportohet me kujdes në një tren, me Yevgeny pranë saj. Edhe një herë ajo duhet të ikë, ashtu siç bëri në moshën 15-vjeçare, gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Vullnetarja – e cila tani është një botë larg jetës së saj të vjetër në teknologjinë e lartë – thotë se ditët më të vështira janë kur nuk mund të evakuojnë të gjithë. Disa nuk duan të shkojnë – ngurrojnë të largohen nga shtëpia dhe vatra edhe kur lufta po mbyllet.

“Ju shpresoni se po bëni gjënë e duhur duke i larguar ata nga toka e tyre dhe se ata do të kthehen në shtëpi. Por ju nuk e dini. Dhe ju mendoni për këtë për çdo person që evakuoni. A do të arrijnë ata të kthehen?”

Zëri i saj të kap me emocion.

“Toka këtu është e bukur”, më thotë ajo. “Dhe më thanë se nëse e largoni një ukrainas nga kjo, ata do të vdesin. Sa herë që evakuoj një grua, do t’i zgjedh një lule nga jashtë ndërtesës së saj për t’ia hequr. Kjo është e vetmja gjë që mund të bëj.”/BBC/

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *