“Unë isha në shtëpi dhe ajo shkoi te një shoqe, një shtëpi afër nesh. Xhaxhai i saj ishte i punësuar në radio dhe ajo dëshironte të porosiste këngën’Mos prekni rrafshin tim’ nga Miroslav Shkoro, për ta lëshuar atë në mbrëmje. Por atë e goditi granata. Kur fluturova jashtë, ata thjesht e futën atë në një ambulancë. Ata nuk më lanë të shkoj pas saj” – thotë përmes lotësh Zemina Jarosh, nëna e Ljiljanës, katërmbëdhjetë -vjeçare që vdiq në një nga predhat e fundit të Osijekut, më 5 prill 1992.

Ljiljana e donte Osijekun e saj. Ajo shkroi një memorial, i kushtoi një këngë qytetit të saj. Zemina është një nga prindërit e shumtë nga e gjithë Kroacia që u mblodh në takimin tradicional, të 20 -të të kujtimeve të 402 fëmijëve të vrarë në Luftën e Kroacisë “Kryqi i Vogl –  viktimë e madhe” në Slavonski Brod.

Megjithëse kanë kaluar tre dekada nga ngjarje tragjike, trishtimi dhe dhimbja e tyre kanë mbetur të njëjta. Çdo vit, ka përsëri plagët dhe emocionet më të vështira.

“Njerëzit thonë mos i përjetoni më, por nuk mund t’i dëgjojmë. Kështu që na pëlqen të takojmë ata me të cilët ndajmë të njëjtën dhimbje. Të gjithë jemi prindër të njëjtë. E kuptojmë njëri -tjetrin”

Midis pjesëmarrësve të takimeve të këtij viti ishte Zadranka Mira Shljepiq, djali i së cilës Miljenko në kohën e vdekjes, ashtu si Ljiljana, ishte 14 vjeç. Miljenko vdiq në 1993, derisa ra në një zonë të minuar. Së bashku me të, edhe një djalë tjetër u vra, i treti u plagos. Çdo vit, Mira vjen në Slavonski Brod për t’u përkulur para monumentit “Fëmijëri e ndërprerë” për viktimat më të pafajshme të luftës.

“Fëmijëria e Miljenko u ndërpre. Ai nuk kishte dëshira të veçanta, ai thjesht donte të luante akoma. Por ja Zoti deshi që ai të luante atje lartë. Është e vështirë për mua çdo ditë, por sot jam këtu me prindërit e tjerë dhe disi ndihem ndryshe, “tha Mira.

Slavonski Brod nuk u zgjodh rastësisht për vendin e takimit. Rreth 28 fëmijë u vranë në atë qytet në luftë, një klasë shkolle. Ata përpiqen të ruajnë të vërtetën dhe kujtesën e të dashurve të tyre në një mënyrë të bukur dhe dinjitoze.

“Ne i konsideruam dhe ende i konsiderojmë këto viktima si diçka para të clave duhet të përkulemi çdo ditë, jo vetëm një herë në vit. Ky vend është i shenjtë, si dhe këto takime” – tha Julijana Rosandiq, presidente e komunitetit të shoqatave të viktimave të Luftës së Brendshme Civile Kroate.